Wydarzenia

Sesja popularnonaukowa została przygotowana z okazji nadania nazwy Ronda Polonii Mandżurskiej jednemu ze szczecińskich skrzyżowań. Fakt ten stał się pretekstem do przedstawienia dwóch prezentacji: o chwale i upadku Mandżurów oraz przeszłości i dniu dzisiejszym Harbina, miasta założonego przez Polaków i Rosjan budowniczych Kolei Wschodniochińskiej. Podczas sesji odbędzie się  promocja wydanej przez Książnicę Pomorską  książki „Konstanty Symonolewicz – orientalista, dyplomata, opiekun Polonii Mandżurskiej”.  Książka jest pokłosiem konferencji naukowej, która odbyła się w Połczynie – Zdroju  w dniu 10 czerwca 2010 r. Konferencja towarzyszyła odsłonięciu tablicy na grobie Konstantego Symonolewicza (1884-1952) na połczyńskim cmentarzu. Prof. Adam Winiarz, redaktor prezentowanej publikacji i jeden z najlepszych znawców  tematyki Polonii dalekowschodniej napisał: „Konstanty Symonolewicz należał do pokolenia, któremu przyszło żyć i pracować w kolejnych, jakże odmiennych, epokach historycznych dla narodu polskiego. Dzieciństwo  i wiek młody przypadły mu na okres zaborów, wiek średni na czasy II Rzeczypospolitej oraz II wojny światowej, schyłek życia zaś na początek Polski Ludowej”. Symonolewicz studiował (1903-1908) na Wydziale Języków Wschodnich Uniwersytetu Petersburskiego równocześnie  w dwóch sekcjach: chińsko-mongolsko-mandżurskiej oraz chińsko-sanskryckiej, a następnie pracował w Katedrze Sanskrytu oraz jako pomocnik kustosza Wydziału Numizmatycznego w Ermitażu, gdzie zinwentaryzował i opracował w wersji francuskojęzycznej katalog numizmatów grecko-baktryjskich, grecko-indyjskich i rdzennych z wyłączeniem muzułmańskich. Przygotowana przez niego rosyjskojęzyczna wersja katalogu ukazała się częściowo drukiem. Wobec trudnego położenia materialnego swojej rodziny Symonolewicz zrezygnował z dobrze zapowiadającej się kariery naukowej na Uniwersytecie Petersburskim i podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Rosji. W 1912 r. został wysłany do ambasady rosyjskiej w Pekinie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przeszedł do polskiej służby dyplomatycznej, pełniąc w Harbinie, zamieszkałym wówczas przez liczną kolonię polską, funkcję agenta konsularnego, a następnie konsula. Społecznie był prezesem Stowarzyszenia „Gospoda Polska” oraz prezesem Rady Opiekuńczej Gimnazjum  Polskiego im. H. Sienkiewicza i szkoły początkowej im św. Wincentego á Paulo w Harbinie. Ponadto społecznie pracował jako nauczyciel w polskim gimnazjum. Uczył  historii powszechnej oraz przejściowo języka polskiego, założył Klub Literacki „Złota Harfa”, skupiający uzdolnionych uczniów wyższych klas. Jego najwybitniejszy uczeń, Teodor Parnicki, którego otaczał opieką jak własnego syna, wspominał swojego nauczyciela następująco: „(…) Gdy myślę  o całym swoim późniejszym życiu, o tym, kim się stałem, czemu poświęciłem życie, uświadamiam sobie, że zawdzięczam to jednemu człowiekowi. Był nim pan Konstanty Symonolewicz. Więcej zob.  A. Barzycka, Symonolewicz Konstanty, PSB, t. XLVI, Warszawa-Kraków 2009, s. 244.